? Pamiętniczek dyslektyka 😛

Moja “przygoda” z czytaniem i pisaniem rozpoczęła się tak jak większość dzieci w przedszkolu.
Pamiętam jak pani kazała na rysować szlaczki starłem się dorównać innym dzieciom ale zawsze wychodziły mi koślawe. Jeszcze gorzej szło mi z czytaniem straszenie tego nie lubiłem ogromnie mnie to męczyło i frustrowało.
Prosiłem mamę żeby dała mi spokój i nie kazała mi cały czas “klepać” tej czytanki.
Jednak najgorzej wspominam  język polski w szkole podstawowej.
Czytanie na głos, dyktanda, to był istny koszmar. Dzieci potrafią być strasznie złośliwe.
Pani wychowawczyni wcale nie była lepsza pamiętam jak gdyby  to było wczoraj. Napisałem na tablicy Słonice wychodziło za chmur. Daniel widziałeś kiedyś Słonie wychodzące za chmur?

Zawsze wymyślałem rozmaite strategie żeby tylko nie czytać.
Przeto miałem zawsze nioską samoocenę. Wszyscy uważali mnie za lenia, że się nie uczę itd.
Moje otoczenie togo nie rozumiało. Pamiętam jak musiałem siedzieć w domu i czytać. A moi koledzy poszli grać w piłkę. Potem moja motywacja osłabła ponieważ moje działania przynosiły mizerne efekty. Tak to się za mną ciągnęło przez gimnazjum, technikum.
Moje poczucie wartości było niskie zawsze bałem się kompromitacji. Mimo to jestem osobom z dużym poczuciem humoru  umiem w ludziach wzbudzać pozytywne emocje, ciekawie opowiadać różne historie. Jednak byłem dość nieśmiały w stosunku do kobiet. W tym roku rozpocząłem studia i stwierdziłem, że muszę  kogoś sobie znaleźć.

Los tak chciał, że chodziła zemną do grupy pewna złotowłosa dziewczyna z początku nie była w kręgu moich zainteresowań ale coś mnie do niej przyciągało. Czasem zacząłem zauważać, że mamy wiele wspólnego. Dzieliłem się z nią moimi odczuciami a ona swoimi problemami, a nawet demonami przeszłość. Tak prawdziwa przyjaźni.
Poczułem, że to może być to. To może być moja bratnia dusza? Pewnego dnia pokazała mi swojego bloga. Nie wiedziałem jak mam to rozmieć. Już od dawna nie widziałem w niej już tylko przyjaciółki…. Z bloga wynikało, że jest poranioną duszą … Straciłem dla niej głowę. Ona ostrzegał mnie, żebym uważał wysyłała sprzeczne sygnały w moją stronę :/(jestem tylko epizodem nie przejmuj się mną). Moje uczucia wymokły  się spod kontroli. Zaczęła się odemknie oddalać nie rozmaiłem dlaczego.

Nie wytrzymałem i znikłem na 4 dni nie odzywając sie do nikogo. Działałem pod wpływem afektu, strasznie się zmartwiła myślała, że coś mi się stało. Kiedy wróciłem przeprosiłem ją powiedziałem jak jest i tu nasze drogi się rozdzieliły spełniły się jej tak uporczywie powtarzane słowa. Jednak dużo się od niej nauczyłem. A przede wszystkim zacząłem zadawać sobie pytania i szukać na nie odpowiedzi i tak natrafiłem na pni książkę. Pomogła mi umocnić się w przekonaniu, że przyszedł czas na to aby wyjść z cienia szarej egzystencji i wierzyć w siebie! A najzabawniejsze jest to, że Moja bratnia dusza mam na imię Agnieszka P. zbieg okoliczności? A może miało tak właśnie być, że miałem tę książkę Kupić.? Daniel

Dziękuję za Twoją wzruszającą historię w nawiązaniu do tego co opisuję w książce: jak nauczyciele mają wpływ na budowanie wartości dziecka. Gratuluję samoświadomości lekcji, które przerobiłeś oraz dziękuję za zgodę na publikację.

Pozdrawiam serdecznie,
Agnieszka Przybysz
ekspert relacji
pionierka coachingu